Turiani Hospital

Iedere ochtend beginnen we netjes met de dagopening waarbij we bidden en zingen in het Swahili; dat we maar weer veel gezonde kindjes op de wereld mogen zetten vandaag. (Misschien is het ook wel een betoog van Geert Wilders in het Swahili, wij verstaan het toch niet) Daarna zitten we aandachtig te luisteren naar de medische nachtoverdracht, wederom in Swahili met een enkel woord Engels. Volledig op de hoogte lopen we vervolgens naar de labour ward. Dit is het deel van de Maternity afdeling waar capaciteit is voor 6 bevallingen. Dit betekent dat een 7e of 8e met een matje op de grond moet bevallen.
De eerste bevalling was erg wennen. De vrouw krijgt tijdens de ontsluitingsfase geen begeleiding en moet schreeuwen om aandacht van de theedrinkende verpleging te krijgen. Ook partners zijn niet aanwezig, enkel een moeder die elders in het ziekenhuis moet wachten. Als ze zover is dat het kind bijna geboren wordt komt er een nurse-midwife naast het bed staan. De vrouw krijgt geen tijd om tussen de weeën door bij te komen (het kind ook niet) en moet aaneengesloten doorpersen. Bij onvoldoende vordering wordt hardhandig op de buik gedrukt om het kind eruit te drukken. Met als resultaat dat iedere vrouw na 10 min persen meestal een aangeslagen kind op de wereld zet. Vaak moet deze gestimuleerd worden, geholpen met ademen of zelfs gereanimeerd worden. We zijn met stomheid geslagen als we binnen komen tijdens een reanimatie en de rest van het personeel nog steeds thee zit te drinken. De enige nurse die zich om het kind bekommert geeft het aan ons over zodra we binnenkomen. Na meer dan een uur reanimeren en overleg met de Nederlandse Co-assistenten besluiten we te stoppen. Een hele zware beslissing, maar we beseffen dat ze hier niet de middelen hebben om het kind te redden en het geen kans meer maakt. We realiseren ons dat we hier opeens eindverantwoordelijk zijn terwijl we in Nederland deze beslissing nooit zelf hadden hoeven nemen. Verdriet laten moeders hier nauwelijks zien, het lijkt alsof het geaccepteerd wordt dat veel kinderen de bevalling niet overleven, zowel door de moeder als door het personeel.
Gelukkig zijn er ook mooie momenten. Zo hebben we maandag samen met nurse-midwife Paulina een blakend gezonde tweeling op de wereld gezet waarvan de tweede in stuitligging geboren werd. Een bevalling die in Nederland door de gynaecoloog begeleidt zou worden maar we hier zelf konden doen. Erg bijzonder en vooral leerzaam om mee te maken.
We sluiten onze dag af met sporten in huis, springen door de hal, crunches in de woonkamer squads onder de ventilator en touwtje springen zonder springtouw, want we moeten natuurlijk wel in vorm 'blijven'(of komen) voor Zanzibar!